Unknown

ପ୍ରବାଦ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳୀ

ଶ୍ରୀ ନୀଳମଣି ବିଦ୍ୟାରତ୍ନ

ଉତ୍ସର୍ଗ ପତ୍ର

ଯେ ସ୍ୱଗ୍ରାମସ୍ତ ହରିଭକ୍ତିପ୍ରଦାୟିନୀ ଓ ଶିକ୍ଷାବିବର୍ଦ୍ଧିନୀ ସଭାର, ସାଧାରଣ ପାଠାଗାରର, ବାଳକବାଳିକାମାନଙ୍କ ଶିକ୍ଷାର୍ଥ ସ୍ଥାପିତ ବିଦ୍ୟାଳୟତ୍ରୟର ସ୍ଥାପିତ୍ୱ ଓ ଉନ୍ନତି ସାଧନ ଏବଂ ସମାଜସଂସ୍କାର ବିଷୟରେ ସର୍ବଦା ତତ୍ପର, ଯେ ‘‘ଉତ୍କଳ ସାହିତ୍ୟ’’ର ଜଣେ ପ୍ରଧାନ ପୃଷ୍ଠପୋଷକ, ଯେ ଛାତ୍ରାବସ୍ତାରୁ ମଧ୍ୟ ନିଷ୍ଠାପର ସାହିତ୍ୟସେବକ ଏବଂ ସମାଜ ଚିତ୍ରାଙ୍କନରେ ନିବିଷ୍ଟମନା, ଯେ ଉତ୍କଳର ଲୁପ୍ତପ୍ରାୟ ପ୍ରାଚୀନ କାହାଣୀଗୁଡ଼ିକ ସଂଗ୍ରହ ଓ ପ୍ରକାଶ କରିବାରେ ବ୍ରତୀ ସେହି ଅକୃତ୍ରିମ ଦେଶବତ୍ସଳ, ମଦୀୟ ପରମାତ୍ମୀୟ ବନ୍ଧୁ ଶ୍ରୀ ଗୋପାଳଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରହରାଜ ମହାଶୟଙ୍କ ନାମରେ ଗଭୀର ପୀତର ନିଦର୍ଶନ ସ୍ୱରୂପ ଏହି (ବହୁକାଳବ୍ୟାପ ଯତ୍ନ ଓ ପରିଶ୍ରମରେ ସଙ୍କୁଳିତ) ‘‘ପ୍ରବାହ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳୀ’’ ଉତ୍ସୃଷ୍ଟ ହେଲା ।

ଅ

ଅଗସ୍ତ୍ୟ ପ୍ରସ୍ଥାନ	।
ଅରଣ୍ୟ ରୋଦନ	।
ଅଭାବରେ ସ୍ୱଭାବ ନଷ୍ଟ	।
ଅଳପ ଧନ ବିକଳ ମନ	।
ଅହିଂସା ପରମୋ ଧର୍ମଃ	।
ଅଶ୍ୱତ୍ଥାମା ହତ ଇତି ଗଜଃ	।
ଅତି ସର୍ବତ୍ର ବାଧ୍ୟତେ	।
ଅତି ଲେମ୍ବୁ ଚିପୁଡ଼ିଲେ ପିତା	।
ଅତି ଦର୍ପେ ହତା ଲଙ୍କା	।
ଅବସ୍ଥା ବୁଝି ବ୍ୟବସ୍ଥା	।
ଅନ୍ଧାର ଘର ମାଣିକ	।
ଅଳସୁଆର ବାର ବାଟି ଚାଷ	।
ଅନ୍ୟେ ପରେ କା କଥା	।
ଅର୍ଥେନ ସର୍ବେ ବଶାଃ	।
ଅଦା ପରଜା ଛେଚିଲେ ରସ	।
ଅନୁକୂଳ ଖଳହସ୍ତ	।
ଅକାଳ କାଣ୍ଡ କପାଳେ ବାଜେ	।
ଅଭାଗ୍ୟ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି	।
ଅଣ୍ଟି ଛୁରି ତଣ୍ଟି କାଟେ	।
ଅତି ପରିଚୟେ ଗୌରବ ନଷ୍ଟ	।
ଅତି ଭକ୍ତି ଚୋରର ଲକ୍ଷଣ	।
ଅରଜି ପାରିଲେ ଗରଜି ଖାଇ	।
ଅନ୍ଧ ଲେଖାରେ ଚନ୍ଦ୍ରସୂର୍ଯ୍ୟ ନାହାନ୍ତି	।
ଅର୍ଜକସ୍ୟ ଦ୍ୱୟୋ ଭାଗଃ	।
ଅପରଂ କିଂ ଭବିଷ୍ୟତି	।
ଅଳସୁଆ କପାଳକୁ ଗଙ୍ଗା ବିଜେ	।
ସବୁ ପାଣି ବୋହିଲେ ତିନି ଜଣ ଲୋଡ଼ା	।
ଖୋଜି ନ ପାରେ ମୁଣ୍ଡ, ଭଲ ଲୋଡୁଥାଏ ତୁଣ୍ଡ	।
ଅଦା ବେପାରୀର ଜାହାଜ ଖବର ବୁଝିବା	।
ଅପାଳକ ରାଜ୍ୟରେ ବିଜୁଳୀ ଲକ୍ଷେ ଟଙ୍କା	।
ଅସଙ୍ଗରେ ସଙ୍ଗ ହେଲେ କାଠ ଘଣ୍ଟ ଲମ୍ବିତ	।
ଅନ୍ଧସ୍କନ୍ଧେ ଗତିର୍ଯସ୍ୟ ବିଘ୍ନ ସ୍ତସ୍ୟ ପଦେ ପଦେ	।
ଅଜାତିକି ବଣିଜ ଅଡ଼ୁଆ	।
ଅବ୍ୟବସ୍ଥିତ ଚିତ୍ତସ୍ୟ ପ୍ରସାଦୋଽପି ଭୟଙ୍କରଃ	।
ଅଙ୍ଗାରଃ ଶରଧୌତେନ ମଳିନତ୍ୱଂ ନ ମୁଞ୍ଚତି	।

ଆ

ଆତ୍ମବୁଦ୍ଧି ଶୁଭକରୀ	।
ଆକାଶ କୁସୁମ	।
ଆତ୍ମବତ୍ ମନ୍ୟତେ ଜଗତ୍	।
ଆତୁରେ ନିୟମୋ ନାସ୍ତି	।
ଆଗେ ଦୁଃଖ ପଛେ ସୁଖ	।
ଆଗେ ଗଲେ ବାଘ ଖାଏ, ପଛେ ଗଲେ ସୁନା ପାଏ	।
ଆଚାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ବିଚାରେ ପଣ୍ଡିତ	।
ଆପ୍‌ ଭଲା ତୋ ଜଗତ୍ ଭଲା	।
ଆପ୍ ରୁଚି ଖାନା ପର ରୁଚି ପହର୍‌ନା	।
ଆପଣା ଗାଁରେ କୁକୁର ରଜା	।
ଆପଣାର ନାକ କାଟି ପରର ଯାତ୍ରା ଭଙ୍ଗ	।
ଆତ୍ମବୁଦ୍ଧି ହିତକରୀ	।
ଆତ୍ମାର୍ଥେ ପୃଥିବୀଂ ତ୍ୟଜେତ୍‌	।
ଆଶା ବୈତରଣୀ ନଦୀ	।
ଆପଣା ବୁଦ୍ଧିରେ ଯୋଗୀ ହେବ ପଛକେ ପର ବୁଦ୍ଧିରେ ରଜା ହେବ ନାହିଁ	।
ଆଗେ ତେନ୍ତୁଳୀ ପଛେ ଢାଳ, ଘର ଗୋସେଇଁର ପୁରେ କାଳ	।
ଆଖି ନ ଫିଟୁଣ ମହାଭାରତ	।
ଆଖି ବୁଜିଲେ ଦିନ ଦିପହର	।
ଆଘ୍ରାଣଂ ଚାର୍ଦ୍ଧଭୋଜନଂ	।
ଆଟିକା ଚୁହାଁର ମାଇପ ମରେ	।
ଆଗେ ଉଦର ପଛେ ସୋଦର	।
ଆରେ ରେ, ଯେତେବେଳେ ଯେ	।
ଆପଣା ମନରାଜି, କିସ କରିବ କାଜୀ	।
ଆପେ ବଣିଜ, ପୁତେ ଚାପ	।
ଆତଙ୍କ କାଳରେ ଯାଚନ୍ତି କୁକୁଡ଼ା, କାମ ସରିଲେ ଦିଅନ୍ତି ଲେଫଡ଼ା	।
ଆରେ ସଖି, ଆପଣା ମହତ ଆପେ ରଖି	।
ଆତ୍ମ କୁଶଳେ ସର୍ବ ସିଦ୍ଧି	।
ଆଖି ବଡ଼, ପେଟ ସାନ	।
ଆପ କାର୍ଯ୍ୟଂ ତାତପର୍ଯ୍ୟଂ ପର କାର୍ଯ୍ୟଂ ଖବା ଡବା	।
ଆପୁଆ ଚୋର, ଗଞ୍ଜେୟା ଭୋଳ, ଧୂଆଁପତ୍ରିଆ ଘରେ ନିତି ଗୋଳ	।

ଇ

ଇ ତୋ ଭ୍ରଷ୍ଟ ସ୍ତତୋ ନଷ୍ଟଃ

।

ଈ

ଈଶ୍ୱରେଚ୍ଛା ନିରଙ୍କୁଶା

।

ଉ

ଉଧାର ମାଣକ ପାଞ୍ଚ ଥା ସୁଝ	।
ଉଡ଼ନ୍ତା ଖଇ ଗୋବିନ୍ଦାୟ ସ୍ୱାହା	।
ଉଞ୍ଚେଇଥିବ ମାରିବ ନାହିଁ	।
ଉଆଁସ ଜହ୍ନ	।
ଉଠି ନ ପାରେ ମାରେଗା	।
ଉଠିଲା କାଛଇ ମୁଣ୍ଡରେ ବାଡ଼ି	।

ଏ

ଏକା ମାଘକେ ଶୀତ ଯାଏ ନାହିଁ	।
ଏଣ୍ଡୁଅ ଧାଉତି ଶିଝୁବାଡ଼ଯାଏ	।
ଏ ବର୍ଷର ମଳୁ ଆର ବର୍ଷକୁ ବଇଦ	।
ଏ ବରଷ ମାଗଣ ଆଣ ବରଷକୁ କର	।
ଏକା ବିଦ୍ୟା ସୁରକ୍ଷିତା	।
ଏକା ହାତକେ ତାଳି ବାଜେ ନାହିଁ	।

ଓ

ଓଳିଆରୁ ଗଜା	।
ଓଧ ସଙ୍ଗରେ ବଣଭୁଆ ବାଇ	।

କ

କ ଅକ୍ଷର ଗୋମାଂସ	।
କା କସ୍ୟ ପରିବେଦନା	।
କଟା ଘାରେ ଲୁଣ ଛିଟା	।
କାଣି ଗାଈର ଭିନେ ଗୋଠ	।
କାଳନେମୀର ଲଙ୍କା ଭାଗ	।
କାହ୍ନୁ ଛଡ଼ା କୀର୍ତ୍ତନ ନାହିଁ	।
କାକ ବସାରେ କୋଇଲି	।
କାହୁ କାକ ପିକ ପିକ	।
କାଚ କାଚ ମଣି ମଣି	।
କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ନିଦ୍ରା	।
କୃପଣର ଦିଗୁଣ ସରେ	।
କର୍ତ୍ତିର୍ଯସ୍ୟ ସ ଜୀବତି	।
କାଳସ୍ୟ କୁଟିଳା ଗତିଃ	।
କାନ୍ଧରେ ପଡ଼ିଲେ ବଜେଇ ଶିଖନ୍ତି	।
କୋଳି ଖାଇ କୋଳିମଞ୍ଜି ପୋତିଚି	।
କୀଚକ ବାହୁବଜେ ବିରାଟ ରଜା	।
କଂସାହୀଘର ପାରା	।
କୋପେ ବର କି ତପେ ବର	।
କିଏ ସାତ କିଏ ସତର, କିଏ ନିଦା କିଏ ପଥର	।
କାଲ ଆଗେ ମୂଳା ଚୋବାଇବା	।
କଟକ ଭଣ୍ଡାରି ଦେଶକୁ ରଜା	।
କୋଷେ ପବତ ପୋଷେ ମିଳେ	।
କେଉଁ ବରାକୁ ଦି ବୋଳ ଅଳତା	।
କୁସୁମ ପରଶେ ପଟ ନିସ୍ତରେ	।
କମ୍ବଳରୁ ବାଳ ବାଛିବା	।
କଅଁଳ ଲୁହା ବିରାଡ଼ି କାମୁଡ଼େ	।
କନ୍ୟତୁଳମତିକ୍ରାନ୍ତା ନିରାଶା ପିତରୋଗତା	।
କଉଡ଼ି ଥିଲେ ମା ବାପ ଛାଡ଼ି ସବୁ ମିଳେ	।
କଉଡ଼ି ଥିଲେ ବାଘ ଦୁଧ ମିଳେ	।
କତରା ଘୋଡ଼ି ହେଲେ କି ଯମ ଛାଡ଼େ	।
କାକୁଡ଼ିଚୋରକୁ ମୁଣ୍ଡକାଟ ଶାସ୍ତି	।
କୀଳୋତ୍ପାଚୀବ ବାନରଃ	।
କଙ୍କଡ଼ାକୁ ଗୋଳିପାଣି	।
କବିତୁଣ୍ଡ ମେଣ୍ଢାମୁଣ୍ଡ ସମାନ	।
କପୂର ଗଲାଣି କନା ଅଛି	।
କାମ ସରିଲେ ବେଦି ମୁହଁ ପୋଡ଼ା	।
କାଲ ଠାର କାଲା ମା ଜାଣେ	।
କେରାଣ୍ଡି ଗୁନ୍ଥିଚି ଶେଉଳପାଇଁ	।
କୂପମଣ୍ଡୁକ	।
କୁଣ୍ଡା ଦେଇ ପାଠ ପଢ଼ା	।
କୁଣିଆକୁ କାନ୍ଥଭାଗ	।
କେଉଟ ଧରେ ମାଛ ଖାଏ କଙ୍କଡ଼ା	।
କନଶିରି ଗୋଟା ସୁଦ୍ଧା ଯାଏ, ପାନରୁ ଶିରା କଢ଼ାଯାଉଚି	।
କାଙ୍କ ନ ଚିହ୍ନି ଗଡ଼ିଆ ନାହିଁ	।
କୁଳକନ୍ୟା କାଳୀ, ତୀର୍ଥପାଣି ଗୋଳି	।
କୁକୁରକୁ ମୁହଁ ଦେଲେ ଉପରକୁ ଚଢ଼େ	।

ଖ

ଖୋଳ ପରବତ ମାର ମୂଷା	।
ଖୁଦ ଫୁଟିଲେ ଲକେଇ	।
ଖୁଣ୍ଟ ବଳେ ଘୋଡ଼ା କୁଦେ	।
ଖାଇଲେ ଜାତି ଯାଏ ନାହିଁ, କହିଲେ ଜାତି ଯାଏ	।
ଖୁଜୁରୀଗଛର କି ଗୁଣ ବାହୁନିବି ମୂଳରୁ ପାହାଚ ପାହାଚ	।

ଗ

ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ଗଙ୍ଗାପୂଜା	।
ଗତସ୍ୟ ଶୋଚନା ନାସ୍ତି	।
ଗୁଡ଼ ଘରେ ପିମ୍ପୁଡି ପରିଛା	।
ଗାଁକନ୍ୟା ସିଙ୍ଘାଣୀନାକୀ	।
ଗାଁପରିମଳ ଧୋବାତୋଠରୁ ଜଣା	।
ଗୋରୁ ମାରି ଜୋତା ଦାନ	।
ଗୁଆ ଟାଣ ପାନ, ବୁଆ ଟାଣ ଧାନ	।
ଗଛମେ କଠଲ ଓଠମେ ତେଲ	।
ଗୋଇଠା ମାରି ବିଷ୍ଣବେ ନମଃ	।
ଗୋରୁ ମାରି କରଟା ଦାନ	।
ଗୁଡ଼ ଅନ୍ଧାରରେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱାଦୁ ଲାଗେ	।
ଗାଲୁଆର ବାରବାଟୀ ଚାଷ	।
ଗାଇବୁ ଗୀତା, ଖାଇବୁ ପିତା, ତେବେ ସେ ହୋଇବୁ ଜଗତଜିତା	।
ଗହମ ଗୋଟି ଗଣିତା, ଅଟା ଚୋରେଇବ କିଏ ?	।
ଗାଁବଳଦ ବିକା ଯାଏ ନାହିଁ	।
ଗଛର ଛାଇ ମଣିଷର ହାଇ	।
ଗାଁ ଯୋଗୀକି ଭିକ ନ ମିଳେ	।
ଗାଈ ମାଇଲେ ମଲି, ପାଈକି ମାଇଲେ ମଲି	।
ଗୀତ ନାଶ ଯାଏ ବାଟେ, ପାଣି ନାଶ ଯାଏ ଫାଟେ	।
ଗୁଣିକି ଚିହ୍ନଇ ଗୁଣିଆ, ସୁନାକୁ ଚିହ୍ନଇ ବଣିଆ	।
ଗୋରୁ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ଧରି ପାରି ହେବା	।
ଗୋଦରି ଲୋ ତଳକୁ ଚାହାଁ	।
ଗଜଭୁକ୍ତ କପିତ୍ଥବତ୍	।
ଗାଡ଼ି ଉପରେ ନା, ନା ଉପରେ ଗାଡ଼ି	।

ଘ

ଘରୁ ଖାଇ ବଣିଜ ଶିଖିବା	।
ଘର ଢିଙ୍କୀ କୁମ୍ଭୀର ହେଲା	।
ଘା ଶୁଖିଲେ କି ଚିହ୍ନ ଯାଏ ?	।
ଘୋଡ଼ା ଘାସ ନ ଖାଇଲେ ପୁରାଣପଣ୍ଡ ର ଦୋଷ	।
ଘର ନିଆଁକୁ କି ଅଣ୍ଟିରେ ରଖି ?	।
ଘୁଷୁରୀ କି କାହିଁ ପାଚିଲା କଦଳୀ ?	।
ଘର ବୁଡ଼ି ପାଣି ଆଣ୍ଠିଏ, ଅନ୍ଧ କହେ ମେଘ ଦୁଲୁକୁଚି	।

ଚ

ଚକି ଢିଲାକୁ ଅଟା ଢିଲା	।
ଚଟୁ କି ଜାଣେ ତିଉଣର ସ୍ୱାଦ	।
ଚକୁଳି ନ ଖାଇ ବିନ୍ଧ ଗଣିବା	।
ଚକେ ଗଲେ ବାର ହାତ	।
ଚଟକସ୍ୟ ମାଂସଂ ଭାଗଶତଂ	।
ଚୋରକୁ ବାଘ ନେଲା	।
ଚମ ବାଇଦ କୋଶେ, ତୁଣ୍ଡ ବାଇଦ ସହସ୍ର କୋଶ	।
ଚଟୁ ଆଇଁଷ ବେଣ୍ଟ ନିରାମିଷ	।
ଚଚା, ଆପଣା ବଞ୍ଚା	।
ଚନ୍ଦନଂ ନ ବନେ ବନେ	।
ଚିଲିକା ମାଛକୁ ଆକାଶ କୟାଁ	।
ଚାପ ପଡ଼ିଲେ ବରପ ବୋଲିବ	।
ଚୋର ମା ଦ୍ୱାର ଦେଇ କାନ୍ଦେ	।
ଚଦୁଥିବ ମାରିବ କାହିଁ	।
ଚାଲିଲା ଶଗଡ଼ରେ ହାତ ଦେବା	।
ଚାକିରୀ ତାଳଗଛର ଛାଇ	।
ଚୋରର ମନ ଗଣ୍ଠିରିରେ	।
ଚୋରର ମୁହଁ ଟାଣ	।
ଚୋରକୁ ଧରିବ ଗଣ୍ଠିରିରେ	।
ଚୋରଘରେ ନିତି ଆଲୁଅ ନୁହେ	।
ଚିଙ୍ଗୁଡ଼ି ଚିପିଲେ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୁହ	।
ଚିନ୍ତା ଖାଏ ଗଣ୍ଡି, ଲୁଣ ଖାଏ ହାଣ୍ଡି	।
ଚିତ୍ତ ଜାଣେ ପାପ, ମା ଜାଣେ ବାପ	।
ଚୁଚୁନ୍ଦ୍ରା ମାଇଲେ ହାତ ଗନ୍ଧାଏ	।
ଚାଷ ତର ତର, ବଣିଜ ଧୀର	।

ଛ

ଛଡ଼କାନ ମନ୍ତ୍ରଭେଦ	।
ଛ ମାସର ବଳ ଦିନକର ଜର	।
ଛାଡ଼ି ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ କର ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ	।
ଛୁଇଁଲେ ଛ ଘା	।
ଛେଳି ନ ବେଉଣୁ ବୋଦାକୁ କାଢ଼ିଆ	।
ଛ ନ ତେର, ଯେ ଯିବ ଘର, ତାକୁ କରିବ ଜର	।
ଛୋଟି ବିରାଡ଼ୀ କୁଜୀ ଅସରପା ଉପରକୁ ଟାଣ	।
ଛେଳି ଗୋଡ଼ରେ କି ଧାନ ମଳ ହୁଏ ?	।

ଜ

ଜୁଆରର ପାଣି	।
ଜୋକ ମୁହଁରେ ଲୁଣ	।
ଜୋର ଯାର ମୁଲକ ତାର	।
ଜାମାତା ଦଶମୋ ଗ୍ରହଃ	।
ଜୀବନ୍ନପି ମୃତୋପମଃ	।
ଜାତି ଗଲା ପେଟ ନ ପୂରିଲା	।
ଜଡ଼ାତେଲ ମେଣ୍ଢାବାଳ	।
ଜର ବାଉଳାରେ ତାଟିଆ କାମୁଡ଼ିବା	।
ଜନନୀ ଜନ୍ମଭୂମିଶ୍ଚ ସ୍ୱର୍ଗାଦପି ଗରୀୟସୀ	।
ଜଳରେ ବାସ କରି କୁମ୍ଭୀର ସଙ୍ଗେ ବାଦ	।
ଜ୍ୟେଷ୍ଠେ କଦଳୀ ଆଷାଢ଼େ କିଆ, ପୋତ ନ ପୋତ ହୋଇବ ଠିଆ	।
ଜନ୍ମ ମଉଣ ବରଷା, ୟା ନ ଜାଣେ ପୁରୁଷା	।
ଜୀବରେ ହତ୍ୟା, ମାଂସରେ କାରଣ ନାହିଁ	।
ଜାଣି ଘୋଡ଼ାର ଶିଙ୍ଘ ନାହିଁ, ଶିଙ୍ଘ ଥିଲେ ଘୋଡ଼ା ରଖନ୍ତା ନାହିଁ	।

ଝ

ଝାଟିକି ମାଟି	।
ଝୋଟକୁ ନିଆଁ ବାଇ	।
ଝିଅକୁ ଦେଇ ଜ୍ୱାଇଁକି ଉପକାର	।
ଝିଣ୍ଟିକା ମାରି ବଣି ପୋଷିଲା ନ୍ୟାୟ	।
ଝଡ଼େଇ ଖାଇଲା ବରକୋଳି ଗଛ, ଡରେଇ ଖାଇଲା ପୋଖରୀକ ମାଛ	।

ଟ

ଟଙ୍କା ଯାର, ମାମଲା ତାର	।
ଟଙ୍କ ନ ଥାଇ ଟଭା, ଟାଙ୍ଗର ମୁଣ୍ଡରେ ଗଭା	।
ଟିକର ଭୂଇଁ ଚାଷ, ଟୋକା ସାଙ୍ଗେ ପରିହାସ	।

ଠ

ଠିକିଲେ ଶିଖି	।
ଠାପୁଆକୁ ମେଘ ଆଶ୍ରା	।
ଠା ରୁ ନ ଉଠେ ବର, ଧରାଧରି ବିଭା କର	।
ଠା ଜାଣି ହସି, ଠା ଜାଣି ବସି	।
ଠକ ବାଛୁ ବାଛୁ ଗାଁ ଉଜାଡ଼	।
ଠାକୁର ଘରେ କିଏ ରେ ? ମୁଁ ତ କଦଳୀ ଖାଇ ନାହିଁ	।

ଡ଼

ଡାହାଣୀ କୋଡ଼ରେ ପୁଅ	।
ଡିମ୍ବ ତିଉଣ କି ଆଇଁଷରେ ଲେଖା ?	।
ଡେଙ୍ଗା ମୁଣ୍ଡରେ ଠେଙ୍ଗା	।
ଡାହାଣୀ ହୋଇ ଲାଗେ, ଗୁଣିଆ ହୋଇ ଝାଡ଼େ	।
ଡରୁ ଯେବେ କରୁ କାହିଁକି, କରୁ ଯେବେ ଡରୁ କାହିଁକି-?	।

ଢ

ଢିଙ୍କି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ଧା	।
ଢୋକେ ପି, ଦଣ୍ଡେ ଜୀ	।
ଢେଙ୍କାନାଳ ଚିନ୍ତା ଢିଙ୍କିଶାଳରେ କାହିଁକି ?	।

ତ

ତେଲିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ତେଲ	।
ତୁଣ୍ଡବାଦ୍ୟ ସହସ୍ରେ କୋଶ	।
ତନ୍ତିସାଇରେ ବିଲୁଆ ମହାବଳ	।
ତନ୍ତିସାଇରେ କଟାସ ମହାବଳ	।
ତାଳପତ୍ରର ସିପାହୀ	।
ତୁଳସୀବଣିଆ ବାଘ	।
ତୋ ମନୁ ତତେ ଫଳୁ	।
ତତଲା ପାଣିରେ ଘର ପୋଡ଼େ ନାହିଁ	।
ତନ୍ତିକୁଳ ଗଲା ବୈଷ୍ଣବକୁଳ ଗଲା	।
ତେଲଘଡ଼ିକି ଆଶ, ପୁଅମୁଣ୍ଡକୁ ଆଶ	।
ତୁଣ୍ଡ ନରେନ୍ଦ୍ର ପିଠି ଅରଖିତ	।
ତିନି ଶେଣାରେ ପାଣି ଉଠିବା	।
ତୀର୍ଥକାକ ଡିହବିଲୁଆ	।
ତେଲ, ତମାଖୁ, ମଇଦା, ଯେତେ ରଗଡ଼ିବ ତେତେ ଫାଇଦା	।
ତେଜଘରର ପେଜ ପିଇ, ମାଇଗୁଲିଆର ଭାତ ନ ଖାଇ ହୁଏ	।
ତନ୍ତି କୁହୁଡ଼ିରେ ପହରିବା ନ୍ୟାୟ	।
ତୁଳସୀ ଦିପତରରୁ ବାସେ, ବିଛୁଆତି ଦିପତରରୁ କୁଣ୍ଡେଇ	।

ଥ

ଥୋଡ଼ା ହୁକୁମତି ନବାତପଣା ସାଙ୍ଗେ ସରି	।
ଥୋଡିଆ ଦେଖିଲେ ମୁଣ୍ଡବୋଝିଆ ପଳାନ୍ତି	।

ଦ

ଦାସଙ୍କ ବାଡ଼ିକଟା	।
ଦେଶଗୁଣେ ବେଶ	।
ଦୁଇ ନାଆରେ ଗୋଡ଼	।
ଦିନ ଯିବ କଥା ଥିବ	।
ଦାତାପଣରେ କର୍ଣ୍ଣ	।
ଦିନକ ଯାଏ କ୍ଷଣକ ଯାଏ ନାହିଁ	।
ଦାଣ୍ଡରେ ପୁଅ ବେଇ ଡାହାଣୀକି ଡର	।
ଦାରିଦ୍ରଦୋଷେ ଗୁଣରାଶିନାଶୀ	।
ଦାରୀକି ମାଦଳିଆ ସାକ୍ଷୀ	।
ଦଇବ ଦଉଡି ମଣିଷ ଗାଈ, ଯେଣିକି ଇଚ୍ଛା ତେଣିକି ନେଇ	।
ଦିଲ୍ଲିକାଲଡୁ ଯୋ ଖାୟା ଓବି ପସ୍ତାୟା, ଯେ ନେହିଁ ଖାୟା ଓବି ପସ୍ତାୟା	।
ଦିହ ଦେଖି ଧରମ କର	।
ଦିଅଁ ଗଢ଼ୁ ଗଢ଼ୁ ମାକଡ଼	।
ଦେଖଇ ଚନ୍ଦନ ପୋଛଇ କାଠ	।
ଦାନ୍ତୁରୀର ହସିବା କାନ୍ଦିବା ସମାନ	।
ଦିଏ ଥୁଏ ରଖେ ମାନ, ତେବେ ଜାଣିବ ଯଜମାନ	।
ଦୀପ ତେଜିଲେ ହାତ ଚିକଣ	।
ଦିହୁଡି ଆଗରେ ଦୀପ	।
ଦଧିର ଅଗ୍ର, ଘୋଳର ଶେଷ	।
ଦାଳୁଅଲାଗି କାନିଶିରି ପାଣି ପାଏ	।
ଦୀପତଳେ ଅନ୍ଧାର	।
ଦକ୍ଷିଣଦ୍ୱାରୀ ଘରର ରଜା, ପୂରୁବଦ୍ୱାରୀ ତାର ପରଜା	।
ପଶ୍ଚିମଦ୍ୱାରିର ମୁହଁରେ ନିଆଁ, ଉତ୍ତରଦ୍ୱାରିର ପାଶେ ନ ଯାଆ	।
ଦେଉଳକୁ ମୁକୁଶିଆଳି ବଳି	।
ଦେଇଥିଲେ ପାଇ	।
ଦାମ ସାଉର ଗୋଜା ଶାମ ସାଉର ସହି	।
ଦାଈ ଆଗରେ ପେଟ ଛପା	।
ଦିନକ ଭାତ ଯୁଗକ କଥା	।
ଦୁବ କି ସହେ କରତର ଘା	।
ଦେଖାସୁନ୍ଦର କଖାରୁବଡ଼ି	।
ଦୂର ବନ୍ଧୁ ସୁନ୍ଦର, ଦୂର ପର୍ବତ ସୁନ୍ଦର	।
ଦେ କଉଡି ଖା ପିଠା, ଏଥିପାଇଁ କିଆଁ ଦାନ୍ତନିକୁଟା	।
ଦେଖା ଶିଖା ଓଡ଼ିଶା	।
ଦେଶକେ ଫାଙ୍କ ନଈକେ ବାଙ୍କ	।
ଦଣ୍ଡିବା ଶକ୍ତି ଯାର ଥାଇ, ସେ ପୁଣି କ୍ଷମା ଆଚରଇ	।

ଧ

ଧୀର ପାଣି ପଥର କାଟେ	।
ଧନ୍ୟା ମୃତା ଯେ ନରାଃ	।
ଧରମଗାଣ୍ଡିରେ ମେଖ	।
ଧୂଆ ମୂଳା ଅଧୂଆ ମୂଳା ସମାନ	।
ଧନ ଯଉବନ ଜୁଆରପାଣି	।
ଧୀର ଧୀର ଚାଲିକି, ସରି ନୁହେ ଘୋଡ଼ା ପାଲିଙ୍କି	।
ଧରି ମାଇଲେ ଯେ, ବାନ୍ଧି ମାଇଲେ ସେ	।
ଧର୍ମବକ	।
ଧାଇଁ ନ ପାରଇ ପାଇକ ଆଗେ, ଟାଣ କରୁଥାଇ ମାଇପ ଆଗେ	।
ଧନ ଜନ ପରିବାର, କେହି ନୁହେ ଆପଣାର	।
ଧନ୍ୟ ସେ ରାଜା ଧନ୍ୟ ସେ ଦେଶ, ଯଦି ବରଷେ ମାଘର ଶେଷ	।
ଧୋବ ଧାଉଳିଆ ଚୋରି କରନ୍ତି, ରଙ୍କୁଣା ଦେଖିଲେ ମାରି ଗୋଡ଼ାନ୍ତି	।

ନ

ନଈ ନ ଦେଖୁଣୁଁ ଲଙ୍ଗଳା	।
ନଈ ମୁହଁରେ ବାଲିବନ୍ଧ	।
ନ ଦେବାୟ ନ ଧର୍ମାୟ	।
ନଷ୍ଟା କ୍ୱଷେର୍ଭାଗବତା ଭବନ୍ତି	।
ନାକଫୋଡ଼ା ବଳଦ	।
ନାମକଟା ସିପାହୀ	।
ନୀଚର କଥା କଇଁଛର ମଥା	।
ନାହିଁମାମୁଠଉଁ କଣାମାମୁ ଭଲ	।
ନାକଧରି ଟାଣିଲେ ମୁହଁ ଆପେ ଆସେ	।
ନଈକୂଳିଆ ବନ୍ଧୁ	।
ନା ଉପରେ ଗାଡ଼ୀ, ଗାଡ଼ୀ ଉପରେ ନା	।
ନ ସ୍ଥାନଂ ତଳଧାରଣେ	।
ନରାଣାଂ ମାତୁଳକ୍ରମଃ	।
ନରାଣାଂ ନାପିତୋ ଧୂର୍ତ୍ତଃ	।
ନଣନ୍ଦର ମଧ୍ୟ ନଣନ୍ଦ ଅଛନ୍ତି	।
ନ ଦେବଃ ସୃଷ୍ଟିନାଶକଃ	।
ନିୟତିଃ କେନ ବାଧ୍ୟତେ	।
ନ ଭୁତଂ ନ ଭବିଷ୍ୟତ	।
ନ ବ୍ରୂୟାତ୍ ସତ୍ୟମପ୍ରିୟଂ	।
ନ ଦୁଃଖଂ ପଞ୍ଚଭିଃ ସହ	।
ନ ଚ ଦୈବାତ୍ ପରଂ ବଳଂ	।
ନ ହରିଃ ଶଙ୍କରୋ ବ୍ରହ୍ମା	।
ନାହଙ୍କାରାତ୍ ପରୋ ରିପୁଃ	।
ନ ନିମ୍ବଂ ମଧୁରାୟତେ	।
ନ ହି ବିନ୍ଧ୍ୟା ବିଜାନାତି ଗୁର୍ବୀ ପ୍ରସବବେଦନା	।
ନିଜର ନାକ କାଟି ପରର ଯାତ୍ରାଭଙ୍ଗ	।
ନିଲଜ୍ଜ ଘରେ ଥୋବରା କୁଣିଆ	।
ନିଶପାଣିରେ କି ଶୋଷ ଯାଏ	।
ନାମ ବଡ଼ା ଦର୍ଶନ ଥୋଡ଼ା	।
ନଷ୍ଟସ୍ୟ କାନ୍ୟା ଗତିଃ	।
ନଈ ଦିଏ ଥଳ ବନ୍ଧୁ ଦିଏ ବଳ	।
ନଈବଢ଼ିକି ଦିଅଁଙ୍କ ରାଣ	।
ନ ଦେଖିଲା ଓଉ ଛଫଡ଼ା	।
ନାଟର ଗୁରୁ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ	।
ନୂଆ ଯୋଗୀ ଭିଖେ ବାଇ	।
ନିତିମାଗନ୍ତାକୁ ଦିଅନ୍ତା ନାହିଁ, ନିଭି ମାଳୁକୁ ଚାହାନ୍ତା ନାହିଁ	।
ନିଆଁ ନ ଥାଇ ଧୂଆଁ ?	।

ପ

ପିଣ୍ଡଂ ଦତ୍ୱା ଧନଂ ହରେତ୍ନ	।
ପରଧନ ଗୁଡ଼ ମୁଆଁ	।
ପରପିଠା ବଡ଼ ମିଠା	।
ପର୍ବତର ମୂଷିକପ୍ରସବ	।
ପଲକେ ପ୍ରଳୟ	।
ପିମ୍ପୂଡ଼ିକି ମୂତ ପହଁରାଏ	।
ପରଘରେ ମଙ୍ଗଳବାର	।
ପରଧନରେ ବନ୍ଧୁ ଅରଜିବା	।
ପେଟେ ଭୋଖ ମୁହେଁ ଲାଜ	।
ପରଖିଆଙ୍କର ଚାତର ଭାରୀ	।
ପ୍ରବାସେ ନିୟମୋନାସ୍ତି	।
ପର ହାଣିଲା କୋଡ଼ି ପାଣିପରି	।
ପୋଷାପୁଅ ଗୁଞ୍ଜା ରୁଅ	।
ପ୍ରହାରେଣ ଧନଞ୍ଜୟଃ	।
ପୋଡ଼, ପୋତ, ପକା; ଏ ତିନିହେଁ ଏକା	।
ପଇସା ଥିଲେ ବାଘଦୁଧ ମିଳେ	।
ପାପ ପାତାଳରୁ ବାହାରେ	।
ପେଟ ପୂରିଲେ କ୍ଷୀରୀ ଗୋବରିଆ	।
ପାଗ ବାନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧୁ କଚିରୀ ବରଖାସ୍ତ	।
ପୋଥିବାଇଗଣ ଭିନେ, ବାଡ଼ିବାଇଗଣ ଭିନେ	।
ପୋଡିଗଲା ତିଅଣରେ କି ସ୍ୱାଦ	।
ପଣେ ଖାଇଲେ କ୍ଷଣେ ଗାଏ	।
ପେଟବିକଳେ ମାଧିଆ ଯୋଗୀ	।
ପାଣିକି ଛେଳି	।
ପାଳଗୋଛାର ଅଗମୂଳ ନାହିଁ	।
ପାଞ୍ଚ ଆଙ୍ଗୁଠି କି ସମାନ ?	।
ପାପୀଦିହରେ ଛେରାରୋଗ	।
ପାଲିଙ୍କିଉପରେ ପାଟଛତା, ବେଡ଼ିଉପରେ କୋରଡ଼ା	।
ପିମ୍ପୂଡି ଦୀପରଖାରେ ଚଢ଼ି କହେ ମୁଁ ରଜା	।
ପକେଇଲା ଛେପ ବି ଢୋକନ୍ତି ?	।

ଫ

ଫଳିଲାଗଛ ଫୋପଡ଼ ସିହେ	।
ଫଟାମୃଦଙ୍ଗକୁ ଜଡ଼ା ଗାୟକ	।
ଫଳେନ ପରିଚୀୟତେ	।

ବ

ବରଷେ ଗଲେ ପୁରୁଷେ ଯାଏ	।
ବହୁତ ମଣିଷରେ ମୂଷା ମରେ ନାହିଁ	।
ବଡ଼ ମାଛର କଣ୍ଟା ସାର	।
ବଢ଼ାଭାତରେ ଧୂଳି	।
ବୃଦ୍ଧା ବେଶ୍ୟା ତପସ୍ୱିନୀ	।
ବଣଗାଁରେ ବିଲୁଆ ରଜା	।
ବାଇ ହାତରେ ନିଆଁଖପରା	।
ବାନ୍ଧିଲା କଙ୍କଡ଼ା ପୁଅଙ୍କ ବଇରି	।
ବିଛା ମନ୍ତ୍ର ନ ଜାଣି ସାପ ଗାତରେ ହାତ ପୂରାଇବା	।
ବୁଦ୍ଧିକି ବିଲୁଆ ଗାତକୁ ହୋକି	।
ବଂଶ ବୁଡ଼ିବା ବେଳକୁ ଘୋଡ଼ାମୁହାଁ ପୁଅ ଜାତି	।
ବିରାଡ଼ୀ ଶୁଖୁଆମାଳ ପକାଇ ବଇଷମ	।
ବୁଢ଼ା ଶୁଆ କଟର କଟର	।
ବିରାଡ଼ୀ କପାଳକୁ ଶିକା ଛିଡ଼ିଚି	।
ବାର ହାତ କାକୁଡ଼ୀକୁ ଢେର ହାତ ମଞ୍ଜି	।
ବାର ହାତ ଲୁଗାକୁ ଢେର ହାତ ଦଶି	।
ବସି ଖାଇଲେ ନଈବାଲି ସରେ	।
ବାଂଝ ମାଇପର କି ସମ୍ପତ୍ତି, ହଳଦୀକାଠୁଆ କଜଳପାତି	।
ବେଲ ପାଚିଲା କୁଆର କି ଗଲା	।
ବିବି ଯେବେ ବଡ଼ ହେବେ, ମିଆଁ ତେବେ କବର ନେବେ	।
ବିଭା ବେଳେ ବାଇଗଣ ରୁଆ	।
ବିଷବୃକ୍ଷୋଽପି ସଂବର୍ଦ୍ଧ୍ୟ ସ୍ୱୟଂ ଛେତ୍ତୁମସାମ୍ପ୍ରତଂ	।
ବାର ବରଷ ତପସ୍ୟା ଶୁଖୁଆ ପୋଡ଼ାରେ ଯାଏ	।
ବଖତ ବେଳେ ବେଙ୍ଗ ବାଟ ଛାଡ଼େ ନାହିଁ	।
ବାଂଝ କି ଜାଣେ ବିଆଣର କଥା	।
ବାଦଲ, ବ୍ରାହ୍ମଣ, ବଢ଼ି; ଦକ୍ଷିଣା ପାଇଲେ ଯାଥାନ୍ତି ଛାଡ଼ି	।
ବିରୀ ମାଡ଼ ଦେଖି କୋଳଥ ଚେପା	।
ବନସ୍ଥ କଣ୍ଟା ବେଳହୁଁ ଗୋଜା	।
ବାପ୍‌କା ବେଟା, ସିପାହୀକା ଘୋଡ଼ା, କୁଛ୍‌ ନ ହୋଏତ ଥୋଡ଼ା ଥୋଡ଼ା	।
ବୟସରେ ବିଜ୍ଞ ନୁହେ ବିଜ୍ଞ ହୁଏ ଜ୍ଞାନେ	।
ବାହ୍ୱାରମ୍ଭ ଲଘୁ କ୍ରିୟା	।
ବାଘର ପୁଣି ଗୋବଧ !	।
ବାଲିର ବନ୍ଧ ଶଠର ପ୍ରୀତି	।
ବିଦୂରଘରର ଶାଗ	।
ବିଦ୍ୟାରତ୍ନଂ ମହାଧନଂ	।
ବିଦ୍ୱାନ୍ ସର୍ବତ୍ର ପୂଜ୍ୟତେ	।
ବସିବାଠଉଁ କାଶିବା ଭଲ	।
ବାଂଝ କି ଜାଣେ ପ୍ରସବ ବେଦନା ?	।
ବିନାଶକାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି	।
ବାମନ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ର ଧରିବା	।
ବାୟୁନାଂ ବିଚିତ୍ରା ଗତିଃ	।
ବିନା ମେଘରେ ବଜ୍ରାଘାତ	।
ବିନା ମେଘରେ ବର୍ଷଣ	।
ବିଷକୁମ୍ଭଂ ପୟୋମୂଖଂ	।
ବୀଚ ଭୋଗ୍ୟା ବସୁନ୍ଧରା	।
ବୁଦ୍ଧି ଯାର ବଳ ତାର	।
ବୁଦ୍ଧିର୍ଯସ୍ୟ ବଳଂ ତସ୍ୟ	।
ବୋଝ ଉପରେ ନଳିତା ବିଡ଼ା	।
ବିଶ୍ୱାସରେ ବିଷ ଦେବା	।
ବେଠି କରି ବୋଲଣା	।
ବୁଦ୍ଧସ୍ୟ ବଚନଂ ଗ୍ରାହ୍ୟଂ	।
ବିଷମ୍ୟ ବିଷମୌଷଧଂ	।
ବାଣିଜ୍ୟେ ବସତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଃ	।
ବସିବାଠଉଁ କାଶିବା ଭଲ	।
ବାଛିଲେ କମ୍ବଳଯାକ ବାଳ	।
ବାଉଁଶ ଫୁଲିଲେ ମରେ, ମଣିଷ ବୁଲିଲେ ମରେ	।
ବଇଦ ପଇଡ଼ ମଦଘଡ଼ା, କାମ ସଇଲେ ଗଡ଼ଗଡ଼ା	।
ବୁଦ୍ଧି ନ ଆସେ ଘରକୁ, କହି ଦଉଥାଏ ପରକୁ	।

ଭ

ଭଡ଼ଙ୍ଗ ଦେଖିଲେ ଅଢ଼ଙ୍ଗ ଦିଅନ୍ତି	।
ଭାତ ଫିଙ୍ଗିଲେ ଢେର୍ କୁଆ	।
ଭାତ ଖାଇ ଚାଉଳ ହଗୁଚି	।
ଭାରିଯା ଉପ୍ରୋଧରେ ଶଳାକୁ ଦଣ୍ଡବତ	।
ଭାତ ନାହିଁ ଯାର, ଜାତି ନାହିଁ ତାର	।
ଭିନେ ହେଲା ଭାଇ ପଡ଼ିଶା ପଣକୁ ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେ	।
ଭଣ୍ଡତପସ୍ୱୀ	।
ଭାତହାଣ୍ଡିରୁ ପୋଟାଏ ଚିପିଲେ ଜଣା ପଡ଼େ	।
ଭୋତ୍ୟ ବିକଳରେ ଗେଙ୍ଗୁଟି ଗିଳିବା	।

ମ

ମାଗିଆଣିଲା ତିଅଣ ସୋଡ଼କାଏ	।
ମର୍ଦ୍ଦକା ବାତ୍, ହାତୀକା ଦାନ୍ତ	।
ମାହାଳିଆକୁ ମହର୍ଗ	।
ମାଗିଆଣିଲା ତିଅଣ, ଶିଖେଇ ଦେଲା ବୁଦ୍ଧି	।
ମନ୍ତ୍ରର ସାଧନ କିମ୍ବା ଶରୀର ପତନ	।
ମୂଲିଆ ହୁଡ଼ିଲେ ଦିନେ, ଚଷା ହୁଡ଼ିଲେ ବରଷେ	।
ମାନିଲେ ଦିଅଁ ନ ମାନିଲେ ପଥର	।
ମା ଡାହାଣୀ ପୁଅ ମଦୁଆ	।
ମାଳୀକି ଛେଳି ଅଡ଼ୁଆ	।
ମହର୍ଗରୁ ଯାଇ କାନ୍ତାରରେ ପଡ଼ିବାର	।
ମନ ଦୃଢ଼ ଥିଲେ ହାରୀସାଇରେ ଘର	।
ମାମୁଘରେ ପତରଖଣ୍ଡିକ ଗଣ୍ଡାଏ	।
ମାଗିବାଠାରୁ ହୀନ ନାହିଁ, ଦେବାଠାରୁ ପୁଣ୍ୟ ନାହିଁ	।
ମଳୁ ଲେଡ଼ୁଥିଲା ଯାହ, ବଇଦ କହିଦେଲା ତାହା	।
ମନ୍ଦ ଗୁଣେ ଗଡ଼ିଆ ଗଙ୍ଗା	।
ମହରଗ ବେଳେ ଭୋଖ ବେଶି	।
ମଣିଷମାୟାରେ ଦେବତା ପଶି ନ ପାରନ୍ତି	।
ମଢ଼ ଯେଉଁଠି ଶାଗୁଣା ସେଇଠି	।
ମନରେ ନାହିଁ କି ମାଳିରେ ନାହିଁ, ମାଳି ଭଜି ଭଜି ପାଇବୁ କାହିଁ	।
ମୁଣ୍ଡ ଅରଜିଲେ ତୁଣ୍ଡ ଖାଏ	।
ମାଛତେଲରେ ମାଛ ଭଜା	।
ମୁଢ଼ୀ ମିଶ୍ରିର ସମାନ ଭାଉ	।
ମହାଜନୋ ଯେନ ଗତଃ ସାପନ୍ଥାଃ	।
ମୌନଂ ସମ୍ମତିଲକ୍ଷଣଂ	।
ମୁଗରେ ସ୍ତୃତୀୟଃ ପନ୍ଥାଃ	।
ମାଗିଖିଆଙ୍କର ଚାତର ବଡ଼	।
ମୁନିନାଂ ଚ ମତିଭ୍ରମଃ	।
ମାରେ ସିପାହୀ ନାମ ସର୍ଦାରକା	।
ମନ ଯେବେ ଚେଙ୍ଗା, ଗୋବରଗାଡ଼ିଆ ଗଙ୍ଗା	।
ମାଗିଖିଆ ଘରେ ସହସ୍ରେ ମଣ୍ଡା	।
ମଣିଷପ୍ରକୃତି ମଲେ ତୁଟେ, ଘୁଷୁରୀପ୍ରକୃତି ପଙ୍କ ର ଲୋଟେ	।
ମୁଣ୍ଡବାଳ ଲମ୍ବ, ପାଚିଲେ ଉପୁଡ଼ି ଯାଏ	।
ଆକ୍ଷି ବାଳ ସାନ, ସବୁ ଦିନେ ଥାଏ	।
ମୋଲ୍ଲାର ଦୌଡ଼ ମଶଜିଦଯାଏ	।
ମାଙ୍କଡ଼ ହାତରେ ଶାଳଗ୍ରାମ	।
ମୂଷା ଗଞ୍ଜେଇ ଖାଇଲେ ବିରାଡ଼ିକି ଚିହ୍ନେ କାହୁଁ	।
ମେଣ୍ଢାପୁଅ ହୋଇ ନିର୍ବାଳୁଆ	।

ଯ

ଯମର ଅରୁଚି	।
ଯାର ଖାଇ ତାର ଗାଇ	।
ଯାଚିଲେ ମାଣିକ ଭେଣ୍ଡି	।
ଯସ୍ମିନ୍‌ ଦେଶେ ଯଦାଚାରଃ	।
ଯସ୍ମିନ୍ ଦେଶେ ଦ୍ରୁମୋ ନାସ୍ତି ଏରଣ୍ଡୋଽପିଦ୍ରୁମାୟତେ	।
ଯହିଁ ଧନ ତହିଁ ମନ	।
ଯତ୍ର ଆୟ ତତ୍ର ବ୍ୟୟ	।
ଯାହାକୁ ରଖ ସେ ରଖେ	।
ଯତ୍ର ବାତ ତତ୍ର ଶୀତ	।
ଯୌବନ ଜୁଆରର ଜଳ	।
ଯାହାର ଯାହାର ରାଜି, କିସ କରିବ କାଜି	।
ଯେ ବନେ ଯାଇ ସେ ଫଳ ଖାଇ	।
ଯେ ରକ୍ଷକ ସେ ଭକ୍ଷକ	।
ଯେ ଯାହାର ସେ ତାହାର	।
ଯେପରି କର୍ମ ସେପରି ଫଳ	।
ଯେପରି ଦେବ ସେପରି ବାହନ	।
ଯେପରି ଦାନ ସେପରି ଦକ୍ଷିଣା	।
ଯୋଗୀଗୀତରେ ଭଣିତା ନାହିଁ	।
ଯାହାର ଲୁଣ ଖାଇ ତାହାର ଗୁଣ ଗାଇ	।
ଯୋଗ୍ୟଂ ଯୋଗ୍ୟେନ ଯୁଜ୍ୟତେ	।
ଯାହା ନୁହେ ବାଳକାଳେ ତାହା ନୁହେ କାଳେ କାଳେ	।
ଯାହାର ଯେପରି ସ୍ୱଭାବ, ଗୁରୁବଚନେ କିସ ହେବ	।
ଯାକୁ ମିଳିବ ପଲଙ୍କ ସୁପାତି, ତାରଁ ଭୂମିଶଯ୍ୟାରେ କାହିଁ ମତି	।
ଯେତେ ଭାଇ ତେତେ ଘର, ଯେତେ କନ୍ୟା ତେତେ ବର	।
ଯେଝା ହାତରେ ଯେ ଚଉଦ ପା	।
ଯେ ମାଗିଖାଏ ସେ କି ଲାଗିଖାଏ ?	।
ଯେବେ ଆଣିବୁ ଅରଜି ତେବେ ଖାଇବୁ ଗରଜି	।
ଯେ ମାରିବ ସେ ତାରିବ	।
ଯେଣେ ଇଚ୍ଛା ତେଣେ ଯା, କରମ ଘେନି ବୁଲୁ ଥା	।
ଯୋଗୀଘରେ ଢିଙ୍କୀ	।
ଯେଡ଼େ ବାଉଁଶ ତେଡ଼େ ପୋଲ	।
ଯତୋଧର୍ମସ୍ତତୋଜୟଃ	।
ଯାଦୃଶୀ ଭାବନା ଯସ୍ୟ ସିଦ୍ଧିର୍ଭବତି ତାଦୃଶୀ	।
ଯାହା ନାହିଁ ଭାରତେ ତାହା ନାହିଁ ଭାରତେ	।
ଯେଉଁ ଗାଣ୍ଡିବ ହାତେ, ସେହି ଗାଣ୍ଡିବ ମାଥେ	।
ଯେତେ କହେ ତେତେ ନୁହେ	।
ଯତ୍ନ କଲେ ରତ୍ନ ମିଳେ	।
ଯାହା ପୁଅକୁ ସାପ କାମୁଡ଼େ, ତା ମା ପାଳଦଉଡ଼ି ଦେଖିଲେ ଡରେ	।
ଯାହା ନ ଦେଖିବ ଦୁଇ ନୟନେ, ପରଣେ ତ୍ ଯିବ ଗୁରୁବଚନେ	।
ଯାହା ପାଇଁ କରି ଚୋରି ସେହି କହେ ଚୋର	।

ର

ରୋପିଲା ଗଛକୁ କୁଣ୍ଢ ନ ପାଏ	।
ରାହୁଘଡ଼ିକ ରହୁ, ଶନି ଘଡ଼ିକ ଶନି	।
ରଙ୍କ ପାଇତି ଝରି ପାଣି ପିଇ ପିଇ ମରି	।
ରାଣ୍ଡର କିଆଁ ଆଇଁଷରେ ଚିନ୍ତା	।
ରାନ୍ଧୁଣୀସଙ୍ଗେ ଭାବ ଥିଲେ ଆଗେ ଖାଇଲେ ଯେ ପଛେ ଖାଇଲେ ସେ	।
ରଙ୍କ ତିନି ଜନମ କଥା ଜାଣେ	।
ରଙ୍କଘରେ ରାଜକୁଣିଆ	।
ରଜାପୁଅକୁ ଖଜା ଅପୂର୍ବ	।
ରଜାଘର ମଶା ହାତୀ ଗିଳେ	।
ରଖେ ରାମ ମାରେ କୋନ୍, ମାରେ ରାମ ରାଖେ କୋନ୍	।
ରାଜାର ପରଜା ନୁହେ କି ସାଉର ଖାତକ ନୁହେ	।
ରଜାର ଘୋଡ଼ା ଚଷାର ହଡ଼ା	।

ଲ

ଲୁହାଲାଗି ଅଗ୍ନିଦେବତା ମାଡ଼ ଖାଆନ୍ତି	।
ଲଙ୍କାରେ ହରି ଶବଦ	।
ଲକ୍ଷେ ବାଟୁଳୀ ପଟେ କାଣ୍ଡ	।
ଲଙ୍ଗଳାଗାଁରେ ଧୋବା ହେତା	।
ଲାଭ ଗୁଡ଼ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଖାଏ	।
ଲୁହା ଗରବକୁ ନିଆଁ ଭାଙ୍ଗେ	।
ଲେଖୁ ଲେଖୁ କରଣ, ହଗୁ ହଗୁ ମରଣ	।
ଲୋଭରୁ ପାପ, ପାପରୁ ମୃତ୍ୟୁ	।

ଶ

ଶକ୍ତିର ଭକ୍ତ, ନରମର ଯମ	।
ଶତଂ ବଦ ମାଲିଖ	।
ଶନୈଃ ପର୍ବତଲଙ୍ଘନଂ	।
ଶାପରେ ବର	।
ଶାଳଗ୍ରାମର ଶୋଇବା ବସିବା ସମାନ	।
ଶତମାରୀ ଭବେଦ୍‌ବୈଦ୍ୟଃ ସହସ୍ରମାରୀ ଚିକିତ୍ସକଃ	।
ଶରୀରମାଦ୍ୟଂ ଖଳୁ ଧର୍ମ୍ମସାଧନଂ	।
ଶାଗଚୋରକୁ ମୁଣ୍ଡକାଟ ଶାସ୍ତି	।
ଶିର ଚିହ୍ନି ପିଟିଲେ ନଡ଼ିଆ ଭାଙ୍ଗେ	।
ଶରୀରଂ ବ୍ୟାଧ୍ୟମନ୍ଦିରଂ	।
ଶଫରୀ ଫର୍‌ଫରାୟତେ	।
ଶିରୋନାସ୍ତି ଶିରୋବ୍ୟଥା	।
ଶିଏ ଭାଖା ଏକ ଲେଖା	।
ଶୋଇଲାପୁଅର ଭାଗ ନାହିଁ	।
ଶୀତକାଳରେ ହେଁସ ଉଧାର	।
ଶାଶୁ ମଲା ବୋହୁ ବେଇଲା, ଯେଉଁ ତିନି ପ୍ରାଣୀକି ସେହି ତିନି ପ୍ରାଣୀ	।
ଶିକାରବେଳେ କୁକୁରକୁ ହଗ ମାଡ଼ୁଚି	।
ଶିଳ ଶିଳପୁଆ ଗଗନେ ଉଡ଼ୁଚି, ଶିମିଳିତୁଳା ବୋଲୁତ ମନେ ରଖ	।
ଶିବେଇସାନ୍ତରା ଦେଉଳତୋଳା ନ୍ୟାୟ	।
ଶୁଖିଲାରେ ଫାଳ ଘା	।
ଶହେ ମହଣ ଘିଅ ହେବ, ରାଧା ନାଚିବେ	।
ଶାଳୀ ପରିହାସ ଭଲ, କହିଲେ ଯେବେ ସହେ	।

ଷ

ଷଡ଼କାନ ମନ୍ତ୍ରଭେଦ	।
ଷାଠିଏକାହାଣ ତଣ୍ଡକୁ ଅଛି, ହରିଭକ୍ତିକୁ କଡ଼ାଏ ନାହିଁ	।

ସ

ସେ କାଳ ପଖାଳ ଏକାଳକୁ ନାହିଁ	।
ସର୍ବମତ୍ୟନ୍ତ ଗର୍ହିତଂ	।
ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ ପାଣି	।
ସିନ୍ଧୁ ଆଗରେ ବିନ୍ଦୁ	।
ସମ୍ବିନ୍ଧୋ ଜୀବନାବିଧିଃ	।
ସାକ୍ଷୀଗୋପାଳ	।
ସର୍ବଦେବମୟୋଽତିଥିଃ	।
ସାତ ନକଲରେ ଅସଲ ଖାସ୍ତ	।
ସିଦ୍ଧମିତି ଦୃଢ଼ବ୍ରତଃ	।
ସୁନାପୁଅକୁ କି ରୂପା ଅପୂର୍ବ	।
ସାଧିଲେ ସିଦ୍ଧି, ଅର୍ଜିଲେ ନିଧି	।
ସୂତାଅଡ଼ୁଆ ତନ୍ତି କାଢ଼େ	।
ସାବଧାନର ବିପଦ ନାହିଁ	।
ସୁଖ ଅପେକ୍ଷା ଶାନ୍ତି ଭଲ	।
ସାଉଁଟିଲା କାଣ୍ଡ କି ଯୁଦ୍ଧକୁ ପାଏ ?	।
ସାପ ନ ମରିବ ବାଡ଼ୀ ନ ଭାଙ୍ଗିବ	।
ସୁନାମୁଦିଆ ହାତରେ ଟାକର ଖାଇଲେ ଗଙ୍ଗାହୀନଫଳ	।
ସାପ ହୋଇ କାମୁଡ଼େ ଗୁଣିଆ ହୋଇ ଝାଡ଼େ	।
ସାତକାଣ୍ଡ ରାମାୟଣ ପଢ଼ି ସୀତା ମାଈ କି ଅଣ୍ଡିରା	।
ସର୍ବତ୍ରାଭ୍ୟାଗତୋ ଗୁରୁ	।
ସାଧୁ ଯାହାର ଇଚ୍ଛା ଈଶ୍ୱର ତାହାର ସହାୟ	।
ସେ ରାମ ନାହିଁ କି ସେ ଅଯୋଧ୍ୟା ନାହିଁ	।
ସଳଖ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଘିଅ ବାହାରେ ନାହିଁ	।
ସ୍ୱଭାବୋ ମୂର୍ଦ୍ଧି ବର୍ତ୍ତତେ	।
ସତ ଶୁକ୍ଲ, ମିଛ କଳା	।
ସବୁ ଯାଉ ମିଛ କଳା	।
ସବୁ ଯାଉ ମହତ ଥାଉ	।
ସବ୍‌ କହେ ମରମ ନେଇ କହେ	।
ସହସ୍ରେ ହାଣ୍ଡିକି ଏକ ଠେଙ୍ଗା	।
ସମସ୍ତେ ଦେଖନ୍ତି ଉପର ଛାପ, କେହି ନ ଦେଖନ୍ତି ଭିତର ପାପ	।
ସାତ କଥାରେ ସତୀ ଭୁଲେ	।

ହ

ହାତୀ ଚଢ଼ି ଭିକ୍ଷା	।
ହାଟମଝିରେ ହାଣ୍ଡିଭଙ୍ଗା	।
ହାତ ଅଳସେ ନିଶ ବଙ୍କା	।
ହାତଦେଇ ହାତୀ ଠେଲିବା ନ୍ୟାୟ	।
ହାତେ ପାଞ୍ଜି ମଙ୍ଗଳବାର	।
ହାତେ ଶଙ୍ଖା ଦର୍ପଣ ଦେଖା	।
ହାତେ ମାପି ଚାଖଣ୍ଡେ ଚାଲିବା	।
ହାତୀ ମରି ପଡ଼ିଥିଲେ ପୁରୁଷେ	।
ହାତୀ କାଦୁଅରେ ପଡ଼ିଲେ ବେଙ୍ଗ ଗୋଇଠା ମାରେ	।
ହାତରେ ନ ମାରି ଭାତରେ ମାରିବା	।
ହାଟୁଆ ହୁଡିଲେ ହାଟପାଳିଏ, ଚଷା ହୁଡ଼ିଲେ ବରଷେ	।
ହଜିଲାବଳଦ ଖୋଜିଲାଠେଇଁ	।
ହବାଚନ୍ଦ୍ର ରଜାଙ୍କର ଗବାଚନ୍ଦ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ	।
ହାକିମ ଫେରେ ତ ହୁକୁମ ଫେରେ ନାହିଁ	।
ହାତୀ କହେ ମୋର ଦୁଇ ଦାନ୍ତ, ଘୁସୁରି କହେ ମୋର ଦୁଇ ଦାନ୍ତ	।
ହଗିବସି ନାଁ ପକେଇବା	।
ହଡ଼ା ମଲେ ଗୁହାଳ ତୁଛା	।
ହଡ଼ାବେଦନା କୁଆ ନ ଜାଣେ, ଠକ ଠକ କରି ଠେଙ୍ଗିରେ ହାଣେ	।
ହାତରେ ଗୁଡ଼ ତଣ୍ଟିରେ ଖୁର	।
ହାଟ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ	।
ହାଡ଼ି ଖାଇବ କଉଡ଼ି, ଢୋଲ ଖାଇବ ମାଡ଼	।
ହାତ ପଶୁ ପଶୁ ବାହା ପଶେ	।
ହେଙ୍ଗୁ କରାଗରେ ପଶିବ, ନା ମହ ମହ ବାସିବ	।
ହାତରୁ ଖାଇ ଘୋଡ଼ା ଆଗରେ ନାଚିବା	।
ହାତୀ ଚଲେ ବଜାର, କୁତ୍ତା ଭୁକେ ହଜାର	।

କ୍ଷ

କ୍ଷଣକେ ଶଙ୍ଖ ମହୁରି, କ୍ଷଣକେ ପାଳଦଉଡ଼ି

।

ସମାପ୍ତ